Hondenbeet

Honden, altijd een dingetje onderweg. Ze komen aanscheuren vanaf de heuvel waar ze me al een tijdje in de gaten hielden. Doodeng.

Zelfs keffende schoothonden die de weg op racen met als enig doel om in mijn benen te happen. En dan de schaapshonden, die willen me het liefst helemáal opvreten. Het ergste was wel op de hoogvlakte in Turkije waar 2 Rottweilers een gat onder het hek groeven zodra ik in zicht kwam. Ze vlogen de weg op en achter me aan, veel interessanter dan het bewaken van een militair terrein natuurlijk. Zoiets gebeurt ook altijd net als je een beetje aan het klimmen bent. Ik had er al 110km tegenwind opzitten en niet gedacht dat ik nog zo hard kon fietsen. Maar ja, ik wilde dan ook liever niet verscheurd worden door 2 grommende hondenkoppen, ik zie die grote kwijlende bekken nog voor me. Aan het einde van de weg een loeidrukke dwarsweg die ik overvloog, alle zintuigen scherp. Het waren de vrachtwagens die de beesten ten leste tegenhielden. 100m verder stond ik te trillen op mijn benen, ik zag ze afdruipen en zakte toen door mijn knieën van de spanning. De Dazer bracht uitkomst, honden zouden niet eens de kans meer krijgen om bij me in de buurt te komen. Intussen ben ik heel wat relaxter geworden, ik grom of schreeuw terug, gooi stenen, dreig met slaan, negeer, het werkt.

Vandaag fiets ik samen met mijn gast via de mooie dorpjes naar Marken, een mooi eilandje met een smal klinkerweggetje langs het water naar de vuurtoren. Schitterend weer, een paar wandelaars, een paar fietsers, de toeristen nemen de doorgaande weg. Een gezin loopt daar te kuieren en ik fiets rustig om hen heen. Ik hoor haar nog net tegen haar man zeggen “misschien beter om de hond te roepen!”. Zoiets. Die hond loopt 10m verderop. Ik fiets relaxt rechts op het pad. De hond loopt inderdaad terug naar zijn baasje achter mij. Maar wanneer hij mij passeert hapt hij plotseling fel in mijn kuit! He zeg!

Nou dat valt toch wel mee hoor zegt de man terwijl het bloed uit mijn vel spuit. Dacht het niet. “Ik zei toch dat je moest stoppen” zegt de vrouw. Je moet het lef maar hebben. Nou mevrouw, ik geloof niet dat het mijn verantwoordelijkheid is….. Afijn, de man bekijkt mijn kuit en beaamt dat het toch niet meevalt. Niet dat mijn kuit aan flarden is maar die hondenbek heeft een flink spoor achtergelaten en een hapje genomen. De vrouw houdt vol dat ik had moeten stoppen, het is ook zo’n smal paadje! Uiteindelijk komt er toch zoiets als een mager excuus. De hond wordt niet gecorrigeerd, hij heeft natuurlijk nooit zoiets eerder gedaan. Met hun telefoonnummer stap ik 15 minuten later weer op de fiets, ze zullen vanavond bellen hoe het me vergaat.

Even later maken we een stop en bekijk ik mijn kuit nog maar eens maar nu met mijn bril op want de pleister glijdt er steeds vanaf. Tot mijn schrik zie ik dat het toch een diep gaatje is, flinke strepen op mijn been, ziet er niet best uit. Heb ik dat? binnen een week ga ik weer op fietsreis. Toch maar even kijken of er hier een dokterspost is. Een vriendelijke dame van een souvenirwinkel helpt me graag en belt naar de dokterspost die gesloten is, zelfs voor een spoedgeval. Je zal hier maar wonen, notabene elke dag een dorp vol toeristen. Dan toch maar de kortste weg terug naar huis naar het ziekenhuis. Daar blijkt dat het  toch wel serieus genoeg is om er een hechting in te zetten. Maar dat doet men tegenwoordig liever niet want als er toch vuil in de wond zit dan kan dat geen kant meer op. Dan “metsel je de kat in de kelder’. In dit geval de hond dus….

Nu zit ik dus met een pijnlijke blauwe kuit waar een hapje uit is en een antibiotica kuur voor de komende 5 dagen. Nou, daar heb ik flink de pest over in. Ik en medicijnen, dat botert niet zo.

’s Avonds belt mevrouw inderdaad terug en deze keer met de volle excuses ook voor haar lauwe gedrag van vanmiddag. Opnieuw herinnert ze me eraan dat ze toch zo had gezegd om te wachten. Ze komt er niet mee weg, ik wrijf het er maar eens goed in en ze moet diep door het stof. Kan ik nog wat voor je doen vraagt ze. Nou, ik geloof dat ik een hele grote bos bloemen wel heb verdiend! Dat gaat haar geloof ik net iets te ver maar ze wil me wel een brief sturen met excuses en oja ook de eventuele kosten uiteraard betalen en wat vervelend allemaal, hun weekend is ook helemaal naar de knoppen nu. Ik ontken uiteraard niets. En ja, neem er maar een lekker wijntje op vanavond. Hmm… dat gaat dus niet samen met antibiotica.  Ze belooft om de hond voortaan aan de riem te laten en te voorkomen dat het beest weer iemand gaat bijten.

Voorlopig hou ik honden toch maar weer op een afstandje en de Dazer gaat weer mee op reis!