Na een week heb ik nog steeds een gaatje in mijn been maar het is in elk geval niet meer zo diep. Ik heb ook de antibiotica kuur overleefd.
Die was niet fijn want die gaat samen met diarree en verzwakking. Voedsel gaat er net zo hard uit als het erin gaat. Van conditie opbouwen kwam dus niks. 7 maanden terug ben ik thuis – ja de meeste ongelukjes gebeuren inderdaad thuis – van een krukje gedonderd, krukje zei krak…. Plat op mijn rug en op mijn achterhoofd. Na een aanvankelijke helse pijn trok die na 15 minuten weg en kon ik weer opstaan. Mijn kat keek zo verschrikt dat ík daar weer van schrok.
Na een paar dagen jawel, begon het overal pijn te doen. Op de röntgen zag mijn rug er goed uit. Gekneusd, fysio dan maar. Maar ook hoofdpijn, steeds vaker steeds erger, geen tabletje dat hielp, knettergek werd ik ervan. En dat met mijn schrijfberoep, gaat niet samen dus. MRI en bloedonderzoeken vertelden alleen maar dat alles goed is. Gelukkig dan maar. Maar zo kom je dan op de grote hoop van ‘spierspanningshoofdpijn’.
Na een aantal vreselijke experimenten dan toch na bijna 6 maanden medicijnen gevonden die de pijn grotendeels doen verdwijnen maar waarvan ik dan wel weer als een zombie niet verder kom dan de bank. Nou ja, beter dan helse hoofdpijn en tegen de muren vliegen. Van conditie behoud of opbouwen kwam al helemaal niks terecht. Een beetje springen en het ging mis.
Maar sinds een week of twee gaat het toch wat beter, minder pijn en minder vaak en al twee weken geen superaanval. Eindelijk! Nu maar hopen dat dit het begin van het einde is! Dus snel conditie opbouwen en korte fietstochtjes maken. Na 40km ben ik gesloopt, jemig ben ik er slecht aan toe. En dan de hond…… en een antibioticakuur…… weg klein beetje conditie…… jeetje ben ik pissig!
De hondeneigenaar was overigens wel meelevend maar eerlijk gezegd klonk het allemaal zo uit het boekje. Kunnen ze later zeggen dat ze echt meelevend zijn geweest. Ze hebben me zelfs een boekenbon opgestuurd. Toch netjes zou je zeggen… Maar nergens (sms of briefje) excuus voor de hond en ondanks mijn verzoek geven ze hun gegevens niet behalve dan een voornaam en mobielnummer.
Ik heb de raad opgevolgd en heb een melding gedaan bij de politie. Nu is het aan de hondenbrigade. Het lucht me wel op, er klopte iets niet. En nu ligt het achter me.
Vanmiddag stap ik op de flixbus naar Milaan. Ik ben benieuwd, het is alweer een tijdje terug dat ik zo’n lange busrit heb gemaakt. Morgenmiddag arriveer ik in Milaan. En zal mijn fiets ook goed meekomen? Ik ga het meemaken. Na een nachtje Milaan bij een goede kennis neem ik de langzame trein naar Venetië. En daar start dus mijn fietstocht. Via Triest naar de zuidpunt van Istrie. Langs het dorpje Volosko, wie weet vind ik daar oude bekenden. Het is alweer 30 jaar terug dat ik hier – in de jaren 80 – met regelmaat kwam. Allemaal redelijk vlak en hopelijk voldoende om conditie op te bouwen voor wat komen gaat. Vandaar fiets ik omhoog naar Slovenië om vrienden uit Canada te ontmoeten. Het eerste doel van mijn trip. En vervolgens ga ik een prachtig mooi rondje Slovenië doen en aan het einde kom ik weer terug in Milaan voor de bus naar Amsterdam.
Ik heb er zin, 6 weken heerlijk buiten en kamperen! Joehoe!