Eindelijk is het dan zo ver, deze jonge oudere gaat nu echt op weg naar de Noordkaap!
Of toch niet?
Sinds 2020 tijdens Covid probeer ik deze tocht al te maken maar steeds moest ik mijn plan wijzigen. Dit jaar gaat het dan eindelijk gebeuren, huis- en poesoppas geregeld dus ik kan los. Of?
Op het laatste moment moet ik de oppas laten schieten, verdorie. En zo gaat de poes toch weer mee op reis. Niet naar de Noordkaap, net iets te veel bergen, pontjes en tunnels voor het beestje maar ook voor mij want de poes reist mee in de aanhanger, veel extra bagage dus. Bovendien mag ze niet mee op de grote veerdiensten.
Route omgelegd, iets makkelijker. Via Duitsland en Denemarken naar Zweden. Daar langs de kust naar Göteborg, doorsteken naar de oostkust en zo alsnog naar Finland. Hoe het daar verder gaat zal ik wel zien maar sowieso naar Helsinki en de boot naar Travemünde, de enige waar het poezenbeest mee kan.
Ik ben voorbereid op kou, wind en nattigheid maar ik hoop natuurlijk op zon en warmte. Ik ga zoveel mogelijk wildkamperen, afgewisseld met campings. Een uitdaging op zich want ik ben geen held in wildkamperen. In Denemarken kan ik mooi ‘oefenen’ op de vele bivaks. En oja, op mijn supermooie karretje, de Avaghon X29, zit een Pendix zodat ik de hellingen goed op kom. Ook dat is een uitdaging, kan ik de accu op tijd voldoende laden of moet ik alsnog duwen? Want dat is met de levende have erbij niet te doen. Mijn zonnepaneeltje gaat ook mee om telefoon en powerbank op te laden, op de lange dagen in het noorden moet dat wel lukken.
Behalve nog een heleboel meer uitdagingen tenslotte ook de uitdaging om dit blog tot het laatste toe vol te houden. In het begin lukt het meestal nog wel maar ergens onderweg niet meer. Dan krijgt het buitenzijn, het onderweg zijn, er niet-zijn en het offline-zijn de overhand en is het stil. Ook al weet ik dat mijn blog graag gelezen wordt, een seintje ook dat ik er nog ben en hoe het met me gaat want zoals altijd fiets ik solo. Daarom heb ik dit blog weer nieuw leven ingeblazen, net wat sneller en makkelijker dan mijn website. Dus mensen, vooral veel reageren om dit blog levend te houden!
Jemig wat is het koud zeg! Overdag een harde koude noord- noordoostenwind, soms met een zonnetje en dan is het even zelfs aangenaam maar die zon is net zo snel weer weg en dan snijdt de wind bijna door mijn hele lijf. Dat is eigenlijk al vanaf het begin zo. En al dat gesnotter onderweg, bakken… ‘s Avonds probeer ik uit de wind te blijven en ga vroeg de slaapzak in voor een nacht die niet warmer is dan 5C, oef! Ik heb het dan wel warm maar als ik eruit moet om te piesen stap ik een ijzigkoude nacht in, soms helder en met sterrenhemel erbij, dat dan weer wel. En ‘s morgens opstaan? Brrrrr….. Kleren eerst opwarmen in de slaapzak… En dan die ijskoude harde wind weer in… Niet gedacht dat ik al die warme kleding nu al nodig zou hebben. Ik heb spijt dat ik m’n beanie heb thuisgelaten, alleen goed voor de noordkaap en Finmarken dacht ik. Nu trek ik de bandana zo ver mogelijk over m’n oren, het helpt maar een beetje, te klein, niet opgewassen tegen de gure wind. Ik ben een bikkel! En poes Happy ook natuurlijk!
Van Friesland naar Groningen naar Duitsland, de route is mooi maar nog niet echt spectaculair, grotendeels bekend want ik heb hier vaker gefietst, beetje doortraproutes nu met af en toe een mooi dorpje. Zoals het centrum van Papenburg en Naschke’s Garden, een prachtige wilde tuin opgericht door Ernst Naschke, inmiddels 94jaar. Helaas, er is geen koffie. En oude dorpjes als Apen en Ovelgönne, inmiddels via rustige landwegen.
Make love, not war!
Entourage, nog steeds een mooie camping maar de bloementuin is verdwenen.
Turfscheepje van weleer
Oude molen
Ovelgönne
Niks voor Happy
Hier wil ik wel in wonen!
Mooi gravelpad
Lekkerdoortraproute
Mooi paars!
Bijzonder is de ontmoeting met de fietsers op de pont over de Weser. Zij gaan wel naar de noordkaap, ik ben toch een beetje jaloers. Ze zijn ong. van mijn leeftijd en geboren in Nieuwveen en Langeraar blijkt. Nieuwveen is ook mijn geboortedorp en ligt naast Langeraar. Meteen passeren allerlei namen, oh ben jij er een van…? En ken je die? En die en die, zat die bij jou in de klas? Een foto kan niet uitblijven, de volgende keer als ze weer bij cafe Lelieveld samenkomen hebben ze genoeg gespreksstof!
We trotseren de ijzige wind over de Weser en bibberend kom ik op de camping van Sandstedt die overvol is vanwege een hondentoernooi! De mini-caravans zijn ook ‘ausgebucht’. Gelukkig is op de Weserhenne 2km verderop nog een plekje waar ik achter de heg kan staan. Echt uit de wind is het er nog niet. De tent is half opgebouwd als Britta, de eigenaresse die ik eerder had gesproken, terugkomt.
“Ik moet je effe wat laten zien”
Ik volg haar naar de kleine caravan aan de andere kant van het pad.
”Als je wil mag je hier vannacht slapenNou dat hoeft ze geen tweemaal te zeggen. Geen fluitende bijtende wind om mijn oren, geen blaffende honden maar aangenaam warm en heerlijk stil. Ik sleep al mijn spullen naar binnen, breek de tent weer af en krijg spontaan hulp van de overbuurman bij het opvouwen. Lekker hoor, even rechtop leven, slapen in een breed bed, niet de vochtige kou van de afgelopen dagen en ook alle ruimte voor Happy.
Pont over de Weser
De mannen uit mijn geboortestreek
Met Britta van camping Weserhenne
Ja hoor!
Daar gaat ze!
Happy aan tafel
En dan, na 10 dagen tegen de koude harde wind in, is de wind de volgende dag ineens een stuk minder en dat in een heerlijk warm zonnetje. Ik mag best nog langer blijven hoor maar dit wil ik meemaken! Na een fotosessie voor facebook (Campingplatz Weserhenne) trek ik weer verder. In de zon fietst heel wat leuker. Het echt platte Duitsland ligt nu ook achter me, zacht glooiend fiets ik over rustige en smalle wegen, zelfs gravel en zo nu en dan een dorpje, ik heb de beste fietsdag tot nu toe.
Uit de wind is het zelfs echt zomers en daar ga ik even goed van genieten, het is toch tijd voor een rustdag. Met Happy rij ik max 4 dagen achtereen en dan een dag niet zodat ze kan bijkomen, ze slaapt dan zo ongeveer de hele dag in de tent, komt af en toe naar buiten om te eten en te drinken of om de honden het nakijken te geven. Die winden zich behoorlijk op met een poezenbeest in de buurt maar zolang ze niet te dichtbij komen interesseert het Happy niet. Maar waakzaam is ze wel. Aan de overkant breekt dan toch een hond door de omheining en stormt op Happy af die de aanval pareert met flink blazen, ze vliegt hem bijna aan. Ik sta er gelukkig niet per ongeluk tussen. De hond is wijs genoeg om op tijd van koers te veranderen en weg is ie. Ik blijf ook maar even uit de buurt van poes. Nog geen 10 minuten later ligt ze te rollen in het gras alsof ze alle honden uitdaagt, haha!
Een dag later is er weer een stevige wind, op kop, en ‘s nachts is het weer gewoon 5C. Ik volg inmiddels de Jutlandroute, zo ongeveer met hier en daar wat aanpassingen. Weer over rustige landwegen met grappige namen van dorpjes. De Schwebefähre bij het mooie dorpje Osten blijkt een enorme stellage, de brug met fietsers en voetgangers schuift langzaam het Ostekanaal over, hoog boven het water. Ik neem toch liever de brug. De Ostdeich langs hetzelfde kanaal is echt een mooi stukje met een hoog gehalte aan Hans-en-Grietje huisjes. Dan zie ik Grossenwörden aangegeven en Himmelpfoort, lekker dan, ben je eindelijk groot geworden sta je 10km verder al voor de hemelpoort. Ik neem wel een andere route, je weet maar nooit. Liever fiets ik via Glückstadt en Gross Wisch en over de Wischdeich! Inmiddels ben ik dus ook de brede Elbe overgestoken.
Schwebefahre in Osten
Ostedeich
Hans-en-Grietje dijkhuisje
Ben je net groot geworden sta je 10km verder al bij de hemelpoort!
Dijkje
Mooi gravelpad
Groot denken 😀
Hodorf camping
Happy wordt steeds beroemder
Zo kom ik ook bij Fährhaus Hodorf, misschien wel de leukste camping in Duitsland. Een groen sappig veld voor de tent, koken eten zitten onder dak, of binnenzitten als het koud is, het is weer zo ver. En gezellig gerund door hartelijke mensen. En oja, het zwemmeertje natuurlijk voor de liefhebbers. Niet missen!
De volgende dag is het grijs, echt retekoud maar windstil! Gelukkig maar want ik trap nog best wat hellinkies op. Niet echt noemenswaardig natuurlijk en ik kom ze allemaal goed op maar ze zijn goed om mijn conditie verder op te vijzelen.
Net getrouwd
Bootsmann is ook weer een kleine camping maar vooral leuk vanwege de bijzondere accommodaties, een woonboot of huisje direct aan het water. Wij nemen onze intrek in een rumtonnetje met mooi uitzicht op de Eider en de zonsondergang voor mijn neus. Met een nacht niet warmer dan 4C en een kacheltje in de ton voor de ijskoude ochtend goed besteed!
De rumtonnetjes van Bootsmann
Rumtonnetje
Wie ligt er weer als eerste op bed?
De Eider in de ochtendmist
en een paar uur later…
En wie blijft er weer als langste slapen?
En zo peddel ik verder over rustige (land)wegen, steeds meer hellinkies, door een groen landschap, langs echte bakkers richting Denemarken. Na 2 weken afzien verbetert het weer langzaamaan, de wind is er nog steeds en nog steeds tegen maar minder krachtig, de nachten net iets minder koud en een lekker zonnetje. Mijn avondwasje is zelfs droog in de ochtend.
De camping in Haithabu blijkt alleen voor de Dauercampers geopend, de knorrige man is onverbiddelijk, ga maar naar de volgende camping 10km verderop. Dacht ik eens lekker vroeg aan te komen.
Langs een redelijk drukke weg trap ik ruim 10km om de laatste 5km over een mooie stille weg naar de camping in Missunde te komen waar ik hartelijk word ontvangen. Hier is het zo gek nog niet, een heus tentenveld met tafels en banken waar Happy haar nagels aan kan schuren en een mooi uitzicht op de baai van de Schlei. En heerlijk rustig. Het laatste stukje Duitsland is het mooiste stukje dat ik deze keer heb gefietst. Een groen groen landschap, licht heuvelachtig, het gaat alsmaar op en neer, kleine stille dorpjes met vooral witte huizen en de stevige wind uit het oosten zodat ik ook eens een keertje zij-meewind heb en zelfs een stukje echt de wind in de rug, wat is dat lekkerrr!
Camping Jarplund, tegen Flensburg aan is voorlopig de laatste in Duitsland. Hier ontmoeten fietsers elkaar, op weg naar het noorden of naar het zuiden, best gezellig. Ik scoor brokjes voor Happy, nieuwe tashaken – er is er een afgebroken – en nog wat handige inkopen want Denemarken is duur. En een stoer nieuw tuigje voor Happy, met doodskopjes erop, men is gewaarschuwd 😼 En een beanie!
Toch zit er ook een positief randje aan dit weer, ik heb geen spat regen gehad. Zelfs de aangekondigde stortbuien en klappen onweer in Groningen dreven ongemerkt voorbij en lieten slechts wat druppels achter in de vroege ochtend. Een dikke rand dus eigenlijk.
Ik ben erop voorbereid en ik krijg er ook meteen veel van. Op 17 mei vertrokken, mijn verjaardag want ik wil per se bij mijn tentje zitten met uitkijk op de schapies in het weiland.
Daar ging nog heel wat ren en vliegwerk aan vooraf want niet alleen de oppas bleek in gebreke te zijn. Ook mijn fiets vertoonde wat mankementen. In een week treinde ik de ene dag naar Wijchen voor de Rohloff, 2 dagen later naar Rotterdam B4T en weer een dag later naar Velp voor de Pendix. Regelmatig kapotte liften op stations, veel te krappe ruimtes voor de fiets in de trein en een flinke omweg omdat er aan het spoor werd gewerkt met als gevolg extra veel fietsen in de toch al te krappe ruimte dus. Gelukkig had de conducteur een goed humeur. Treinen kan ik even niet meer zien. En ondanks de plotselinge hectiek ben ik toch wel blij dat alles in die ene week samenkwam en niet ergens onderweg. Nadat in Velp ook de Pendix weer piekfijn in orde is trap ik lekker naar Amersfoort. En ja, overal supergoeie service zodat mijn mooie karretje weer helemaal in orde is.
Afgeladen vertrek ik dus op de 17e, iets later dan gepland en meteen de koude gure wind vol op kop, oeps! Ik heb dit seizoen nog te weinig kunnen fietsen dus ik zet mijn tentje op in Oostwoud na 52km. Helaas, geen weiland met schapies voor de deur. Het is zó koud dat ik al vroeg de slaapzak in kruip maar tevreden. Wel nadat ik een superlekker maaltje heb gegeten, de dag wordt goed afgesloten!
Poes Happy is ook tevreden, ligt al snel snurkend tegen me aan. Op de boot naar Stavoren vindt ze het wel erg spannend maar na een uurtje rolt ze zich relaxed op. 20 minuten later zijn we weer aan wal en laat ze zich probleemloos tegen de wind in langs de dijk en door mooie Friese dorpjes rijden. Van de wind heeft zíj geen last. Wie had ook kunnen denken dat het niet alleen hard zou gaan waaien in de derde week van mei maar dat het ook niet warmer dan 11C zou zijn? Nou, ik niet!
Het voordeel van de kou is dat de liter smoothie die ik thuis heb gemaakt nog drie dagen goed blijft. Ook voor het bakje baba ganouche heb ik geen koelkast nodig 😁
Na 4 dagen fikse tegenwind zijn we weer terug op Wildemansheerd, mijn favoriete kampeerterrein, een paradijsje in de polder. Happy voelt zich er meteen thuis. Ik ook trouwens. Twee volle dagen blijf ik hier, onthaasten vooral. Genieten van het zonnetje uit de wind. Een kort tochtje in de omgeving, ‘t Roegwold. Wanneer ik weer verder wil trekken is de wind zo sterk (bft 7) dat ik er nog een dagje onthaasten aan vastplak.
Pitstop
Rustpunt Singel
Rustpunt
Rustpunt
Wildemansheerd, avondzicht
Onderweg
Festival in Zuidlaren. Oude beroepen worden uitgebeeld…
Toren in Slochteren
Wildemansheerd
Avondzicht
Uienbollen
Oude kerk in Slochteren
Het Roegwold
Het Roegwold
Niet echt al in Denemarken natuurlijk maar een buurtschap in Groningen😀
En dan fiets ik Polen binnen, het vierde land op deze tocht. Het verschil met Tsjechie is groot en direct merkbaar. Ik wil de Tsjechen, die over het algemeen introvert zijn, niet van onvriendelijkheid betichten maar i.t.t. vorige keren waren ze nog weleens echt chagrijnig en onverschillig. Het staat of valt kennelijk met of iemand Engels of Duits spreekt. De Polen zijn uitbundiger, spontaner, gastvrij, behulpzaam en over het algemeen makkelijk aanspreekbaar. Dat is mijn ervaring in elk geval en dat ligt me wel. Onderweg word ik nu diverse keren aangesproken en gaan de duimen omhoog, leuk he!
Op weg naar Walbrzych – spreek uit als Waubzjich met een zachte g, ongeveer – fiets ik eerst over smalle rustige wegen waar ik ook weer fijn wat klimmen mag, ik kom zelfs tot bijna 600m hoogte. De sfeer vind ik echt anders, authentieker maar ook veel vervallen huizen. Economisch gaat het vele Polen niet goed. En dan nemen ze ook nog eens 5 miljoen Oekraïners op, er waren er al 2 miljoen. Het zijn overigens vooral de gewone mensen die de vluchtelingen opnemen en onderdak bieden. De regering strijkt met de eer om de centen uit Europa alsnog binnen te halen.
Dichterbij de stad kom ik op de drukkere wegen waar ik natuurlijk zo snel mogelijk weer vanaf wil. Ik vind een mooi weggetje langs een klein riviertje en dan door de korenvelden verder. Ineens wordt dat weggetje wel heel erg smal en eindigt bij een verroest hek. Ik wurm me er net door en ben dan op het lokale tuincomplex. Ik blijf aan de rand van de stad en fiets even later de straat van het hotel in. Redelijk vervallen en verwaarloosde huizen, ojee wat heb ik nou weer geboekt… De huizen worden nog bewoond ook, frisse gordijntjes en fleurige plantjes in alle grauwheid. Het hotel is een beetje gedateerd maar heeft daardoor ook wel iets van charme.
Omdat er voor de volgende dag echt veel regen is voorspeld heb ik een hotelletje geboekt voor twee nachten. Droog en luxe! Ik kan er ook eten, voor een habbekrats, echte Poolse kost zoals de bietensoep met ‘oren’. Het ligt nogal afgelegen met alleen een supermarkt in de buurt, geen cafeetje of restaurantje. Binnen slapen is wel even wennen, ik ben bekaf maar doe bijna geen oog dicht.
De heuvels van Neder Silezie
Fietspad eindigt in smal paadje
Bietensoep met oren
Buiten koken
Zaterdag valt dan de aangekondige bui maar het stelt helemaal niks voor en is zo weer voorbij. Dus ik naar mijn favoriete Poolse supermarkt Biedronka, ik heb iets met dat bijtje… Ik zit amper op de fiets of een serieuze bui breekt los, in een mum ben ik totaal doorweekt. Regenkleding in hotel gelaten. Zal ook zo wel weer overgaan denk ik en trap verder omhoog. Maar dan gaat het nog harder regenen, lijkt wel hagel! Dat zijn die 15km dan toch niet waard, boven op de top keer ik maar terug naar de dichtstbijzijnde supermarkt. Ik suis omlaag door de plassen en geniet! Na die enorme hitte de laatste weken is dit heerlijk. Als een verzopen kat loop ik de winkel in waar men verschrikt opzij springt voor zoveel nattigheid, ik zeg vrolijk gedag, in het Pools natuurlijk! Mijn dag kan niet meer stuk! Buiten is het warm maar binnen koel ik razendsnel af, brrr…
Eenmaal droog in het hotel stopt de regen maar niet voor lang. Sindsdien regent het aan een stuk door met hooguit een uurtje pauze hier en daar. Het paadje naast mijn hotelraam is een riviertje geworden. Twee nachten hotel worden drie en vier en het regent nog steeds. In nacht vijf is het hotel al volgeboekt en moet ik verhuizen. Gelukkig is er vlakbij nog een ‘noclegi’, zo een die je nooit op een website zal vinden behalve bij de visclub. Maar de receptioniste van het hotel met wie ik het deze dagen goed kan vinden, ze kookt ook vegetarisch voor me, heeft dit geregeld. Tussen de buien door fiets ik naar het eenvoudige guesthouse met de prachtige naam ‘Café onder de Gouden Vis’. Eigenlijk voel ik me daar meer op mijn gemak en ook Happy went weer snel. Het café is echter gesloten. ‘s Middags stopt dan eindelijk de regen dus ik alsnog naar de Biedronka voor mijn vega curryworstjes! Zigzaggend tussen talloze slakken op het fietspad. De lucht is zo vochtig dat het lijkt of het miezert, zo heel fijntjes, heel lekker om doorheen te fietsen, ik word niet echt nat maar blijf ook niet echt droog. ‘s Avonds kook ik buiten mijn potje en bak worstjes. Ik ben tegen ‘vleesvervangers’ en ik vind ze ook niet te hachelen maar deze vegaworstjes zijn toch lekker!
Na enige vertraging en precies 1260km bereikt de Happykaravaan de Tsjechische grens. Sinds Dresden volgen we de Elbe die nog steeds best mooi is, ik heb hier al eens eerder gefietst. Aan de overkant ligt het NP met de vele rotsen en holen. Het fietspad van glad asfalt trapt lekker door, beetje omhoog beetje omlaag met veel zitjes en cafeetjes onderweg. Het is druk met fietsers, de meeste fietsen stroomafwaarts – de bron van de Labe zoals de Elbe in Tsjechië heet ligt hoog in het Reuzengebergte, de Krkonose. Stroomopwaarts kom ik een aantal keer dezelfde fietsers onderweg en op de campings tegen, Duitse, Poolse, Franse en Nederlandse.
Aan de grens
Langs de Labe
Waar is mijn selfie?
De Labe in Brna
Op het Tsjechische traject zit de uitdaging vooral in de staat van de fietswegen, het is aanmerkelijk rustiger geworden. Veel fietsers slaan af naar Praag. Na de eerste paar dagen over vooral goed asfalt moeten poes Happy en ik eraan geloven. We denderen weer over grove steenslag, gebroken asfalt, kasseien en boomwortels die via het asfalt naar boven komen, die zijn echt gemeen. Ik manoeuvreer over singletracks en andere smalle paadjes. Meer dan eens is links en rechts van het paadje zo ongelijk dat de aanhanger extra dendert. Dan ga ik lopen, de kar is al eens omgeslagen en Happy was daar niet blij mee.
Zandpaadje met kuilen
Plantje in het asfalt
Stuk…
Paadje
Stroomafwaarts heb je het ook niet makkelijk.
Om mijn darmen én Happy te vriend te houden probeer ik zoveel mogelijk een alternatief te vinden maar dat lukt niet altijd. Ik gebruik komoot nog maar sinds kort. Iemand gaf me een tip, geef racefiets aan, dan vermijdt komoot het gravel en andere zooi. Kennelijk denkt komoot dat wielrenners van snelwegen en stijle heuvels houden want meer dan ineens beland ik zo op gevaarlijk drukke wegen of steile hellingen terwijl er bij nader inzien veel leukere alternatieven zijn. Na wat uitproberen kom ik uit op dit profiel: e-bike, toerfietsen en ongetraind! 😜 hahahahahaha… En dan de route goed nalopen om niet alsnog op een snelle weg uit te komen.
Eigenlijk zijn die kleine wegen weg van de Labe veel leuker, door kleine dorpjes waar ik niet alleen maar water zie, langs de lokale winkeltjes, de ‘potraviny’ die opvallend vaak door Vietnamezen worden gerund. Ik moet wel regelmatig en soms flink klimmen. Ondanks de Pendix is het toch echt wel flink bijbeuken met de vracht die ik bij me heb, het is ook nog eens behoorlijk warm. Ik heb besloten om boven de 30C niet te fietsen maar die grens is af en toe vaag.
Zo nu en dan kom ik toch op wat drukkere wegen als ik bvb in Melnik wil kamperen. Dat is even wennen na het fietsvriendelijke Duitse verkeer. De Tsjechen rijden me niet omver maar rammen toch behoorlijk door, rare taferelen heb ik gezien waarbij het maar net goed gaat.
Heuvelop naar Melnik centrum
Een van de vele fiets cafeetjes waar het bier nooit ontbreekt.
Picknickhuisje
Kunst langs de route
Rotkop
Al sinds Dresden fiets ik langs het spoor, het zijn vooral de vrachttreinen die flink lawaai maken. De campings liggen tussen de rivier en het spoor, mijn oordoppen houden de herrie niet meer buiten. Op het eerste cyklo kemp in Tsjechië in Brna is het wel heel erg. Aan de overkant van de rivier loopt het spoor maar ook aan onze kant, een paar meter achter de camping loopt een spoor. ’s Avonds om 11u wordt het extra druk lijkt wel, elke 10 minuten minstens, aan deze kant of de overkant, soms tegelijkertijd, dendert met ontzettend veel lawaai een trein voorbij. Slechts een paar uurtjes is het rustig. Op het volgende cyklo kemp ligt gelukkig alleen aan de overkant een station, ook daar wordt de frequentie van vrachttreinen om 11u ’s avonds opgevoerd.
Daar doet zich nog een ander probleem voor. Disco avond! Ik blijf er een extra nachtje om wat slaap in te halen, ook Happy heeft een rustdagje nodig maar dit waren ze vergeten te melden. Want ineens is er een soort van paniek. Een gezin dat net is aangekomen is gewaarschuwd, veel lawaai en dronken jongeren die het kampveld bezetten, onveilig! Wat doe je dan als het al 8u in de avond is? Inderdaad, blijven en maar afwachten, veel erger dan die treinen kan het toch niet worden.
Het gezin vlucht weg, een stel met busje dat er al stond verplaatst het vehikel tot naast mijn tent voor mijn bescherming, dat is aardig. Er komen nog wat late fietsers binnen dus ik sta niet als enige met tent op het veld. En wat denk je? Niks aan de hand! Van de discomuziek heb ik niets gehoord, af en toe lopen groepjes jongeren over het pad langs het kamp, een paar hebben er even gezeten maar last heb ik er niet van gehad. Er rijden zelfs geen vrachttreinen! Heerlijk stil was het, eindelijk weer eens slapen! Die cycklokemps zijn wel leuk trouwens, vol nationale en internationale fietsers. Voor campers is amper plek.
Glooiend landschap
Oostbohemen
Traditionele huizen in Oostbohemen
Plakkers
De Elbe bij Jaromer
Vergezicht
Oostbohemen
Er is wel iets geks op de Tsjechische campings vind ik. De toiletdeuren kunnen nogal eens niet op slot, douches zijn verre van privé. Of alle douches in één ruimte zoals in het zwembad, of een klein hokje met een veel te smal gordijntje, of de deur kan weer niet op slot, of een inloopdouche die op een muntje loopt en zodra het op is springt ie op groen en komt de volgende terwijl ik me nog sta af te drogen. Vreemd…
Ook wel vreemd vind ik de onverschilligheid soms, vreemd omdat ik dat niet van de Tsjechen ken. In Decin is een camping onder de snelweg. Zeven jaar terug kwam ik hier onverwacht langs, de camping was net begonnen en we hadden een tijdje zitten kletsen. Ik ben nog steeds niet van plan hier te kamperen, ‘s nachts zou het hier rustig zijn maar ik geloof er niks van, het is in die 7 jaar alleen maar drukker geworden. Maar ik ga even langs voor een praatje of koffie, nieuwsgierig of de plannen van toen zijn verwezenlijkt. De man van toen lijkt niet meer betrokken te zijn, wel is er een barretje dus ik ga voor een cappuccino. Ik krijg een melkkoffie zonder schuim. Nou smaakt dat ook prima natuurlijk maar ik ben wel nieuwsgierig.
“Is dit een cappuccino?”
De jongen kijkt achterom naar het apparaat. “Uh ja”
“Maar er zit geen schuim op”
“Nee”
“Dan is het toch geen cappuccino?”
De jongen kijkt me onnozel aan, kijkt nog eens achterom en haalt zijn schouders op.
Dat is het dan.
Na weer een halve dag denderen hou ik de Labe voor gezien, ik ben er klaar mee en snij een flink stuk af. Over stille wegen en weggetjes fiets ik door een glooiend landschap, omhoog en omlaag, steeds een beetje hoger, door de kleine dorpjes, kale landerijen of mooie stukjes bos. Soms zijn die wegen al duizend keer gerepareerd, zitten vol hobbels van die duizenden plakkers maar zijn altijd nog veel beter te fietsen dan de ellende langs de Labe. Het blijft heet, er is weinig wind die voor afkoeling kan zorgen behalve als ik naar beneden glij.
Slapen in een barrel in een formaat amper groter dan een bed
Zo maak je er een bed van
Regenbuitje net gemist
Heet heet heet…
Uitzicht vanaf de camping
Happy laat zich moeiteloos elke heuvel die ik tegenkom omhoog trekken en weer afglijden. Makkelijk heeft ze het niet. Op de camping is ze bekaf maar opmerkelijk genoeg voelt ze zich overal snel thuis. Beroemd is ze inmiddels ook want zoveel mensen willen haar op de foto. Als ik zin heb neem ik Happy in mijn armen, die mensen smelten dan helemaal! Maar ze laat zich niet aaien, zodra iemand het waagt mept ze flink van zich af en blaast ze weg. De boodschap is duidelijk, blijf van me af! In het begin hield ik het in de gaten en zei iedere keer weer “ze is niet aaibaar hoor”. Inmiddels laat ik het gewoon gebeuren of sta van een afstandje te kijken met heimelijk leedvermaak.
Aan de picknicktafel
Zelfs op een noodplek is ze op haar gemak
Gek op mijn stoeltje
In de tent
Samen op het terras
Gesloopt…
In honden is ze niet geïnteresseerd, ze bekijkt de hond in kwestie even, schat het gevaar in – niet, want de hond moet ook aan de lijn – draait zich om en gaat zich uitgebreid likken. De honden hebben het er moeilijker mee. ‘S Avonds rolt ze zich op ergens tussen mijn benen, inmiddels weet ze dat ze me niet wakker moet maken tenzij het echt nodig is. In het begin wilde ze er nog wel eens uit, gewoon om voor zich uit te staren of rondjes te draaien om de tentlijnen zodat ze iedere keer weer in de knoop kwam en ik de tent uit moest om haar er weer uit te halen. Wat een stoer superpoezenbeest is het!
Weer eens terug langs de Labe in Jaromer sla ik weer snel af om langs de Metuje verder te fietsen richting Polen. Moet ik wel eerst een gemeen bultje over. In de nog steeds volle hitte en brandende zon eerst 10% en dan nog steiler trek ik de karavaan ook met Pendix niet meer omhoog. Dat is duwen, waar ben ik weer aan begonnen… Het laatste stukje krijg ik hulp van een andere fietser die staat toe te kijken terwijl ik zowat onder de fiets verdwijn , spontaan gaat dat niet maar mijn hulpvraag kan ie ook weer niet weigeren.
Mijn laatste Tsjechische kampeerplek is in Vernerovice, niet ver van Broumov in Oostbohemen, het vroegere Sudetenland. Het is hier heuvelachtig en vooral groen. Op de kleine, mooie camping op 450m hoogte kan alles op slot… In de nacht is een stier losgebroken vanuit de naburige boerderij. Gebeurt er eindelijk wat slaap ik er gewoon doorheen! De buurvrouw schijnt flink geschrokken te zijn. Twee meter van mijn tent heeft het beest flink gescheten maar verder heeft hij me met rust gelaten. De volgende dag fiets ik na bijna 400 Tsjechische kilometers Polen binnen.