Vorig jaar zomer ging ik met een maatje een stukkie fietsen naar het Amsterdamse Bos.
Bij de geitenboerderij stopten we voor een koffietje. Daar ontdekte ik dat mijn fietstasje achterop niet meer achterop zat! Dat was een rare gewaarwording… Behalve vastklikken aan de drager zet ik de tas altijd nog extra vast met ook het riempje van de tas om de drager. Ik begreep er dus niets van. Ook mijn maatje had niets gemerkt maar die was dan ook meegegaan om mij in de gaten te houden, niet mijn bagage. Achteraf is het heel begrijpelijk want met een ernstige depressie en naar later bleek ook PTSS was het niet zo verwonderlijk dat ik niets had gemerkt of wellicht de tas niet zo goed had vastgemaakt als ik anders deed. Maar ik had wel flink de pest in want in de tas zat niet alleen het nodige gereedschap maar ook een spiksplinternieuw windjack en mijn oude vertrouwde oranje jas waarmee ik de halve wereld had rondgefietst en ook dat ik zo stom was geweest om niets te merken.
Van een koffietje kwam dus niets en we zijn direct dezelfde route terug gereden en zochten alles af op zoek naar die rode tas die niet meer te vinden was. Uiteindelijk heb ik een nieuwe set voortassen gekocht en een nieuwe regenjas zodat ik weer op fietstocht kon. Het hele voorval sleet uit mijn geheugen behalve als ik foto’s terugzag van mezelf in dat oranje jasje, toch zonde dacht ik dan.
Kort geleden kreeg ik een mail van iemand die schreef dat hij mijn Ortliebtas had en of ik die wilde komen halen of dat hij die moest opsturen. Uuuhmmm… Ortliebtas? die liggen toch echt allebei boven in de kast wist ik, hij vergist zich zeker. Het duurde even…. Oooh ahaaa! mijn rode Vaude voortas misschien? Wat heen en weer mailen maakte het duidelijk. De man was in de kelder van het café waar hij werkt de gevonden voorwerpen eens aan het uitzoeken en weggooien en bij het zien van de rode fietstas dacht hij “daar kan ik nog wel wat mee, die neem ik mee naar huis”. Kennelijk was de tas in de buurt van het café gevonden en daarheen gebracht. Het klopt dat we daar min of meer zijn langsgekomen maar niemand had de moeite genomen om de nog steeds leesbare adressticker op de achterkant te lezen en een kaartje te sturen of zo. Eenmaal thuis ging de man de tas en vooral de inhoud eens nader onderzoeken en vond het kaartje met mijn mailadres waarop hij mij dus het bewuste mailtje stuurde. Alles zit nog in de tas zodat ik nu voorlopig voldoende remblokjes heb, een heleboel plakkers voor lekke banden, 2 extra volle flesjes kettingolie en een extra pedaalsleutel. Met een beetje geluk hoef ik nooit meer voortasjes te kopen. Ook mijn felgele windjack is weer terug en bovenal mijn favoriete oranje regenjas, joepie! Achteraf – en veel later – bedacht zijn het ‘maar spullen’ maar ik ben de man van het café dankbaar en ook de onbekende die de tas bij het cafe heeft afgeleverd. Die jas en die tas, die hebben een verhaal! Gelukkig zaten er geen boterhammen met kaas in…..
