Door mijn rugblessure en de vele regens raak ik achter op mijn schema. Niet dat ik een van-dag-tot-dag schema heb maar Duitsland en de R1 was vanaf het begin een doorgangsroute naar de Baltische landen, niet om er lang te blijven hangen wat nu noodgedwongen wel gebeurt. Op het vlakke gaat het nog maar zodra het heuvelachtiger wordt trekt mijn rug niet meer dan 40km waarna ik eerst een tijdje krom sta voor ik weer wat kan lopen. En als ik even moet duwen, ‘schieben’ zoals de Duitsers dat hier zeggen, kom ik daarna nog amper de fiets weer op en is het tijd om te kappen voor die dag.
De stevige westenwind werkt wel grotendeels in mijn voordeel maar ook die regen iedere keer! De buien duren een halve of hele dag of langer, ook de Duitsers weten niet wat hen overkomt. En geen miezerbuitjes maar plensbuien! Het is ook koud en ik ben blij dat ik een warme slaapzak heb meegenomen en warme kleding voor de kille avonden.
Zo moet ik dus op zoek naar alternatieve accommodatie en dat heeft ook wel weer z’n charme. Op de R1 wordt het alleen maar mooier en intussen ook heuvelachtiger door het Teutoburgerwald.
Ik fiets door dorpjes en stadjes met veel oude vakwerkhuizen die in WOII gelukkig gespaard zijn gebleven. De klimmetjes worden steiler en zo hier en daar zitten heel venijnige kuitenbijters zodat ik mijn fiets omhoog moet duwen. Een keer doe ik dat op de baan en niet op het hobbelige fietspad ernaast. Prompt roept een vrouw vanuit een passerende auto “da gibt es eine Fahrradweg!”, het klinkt niet echt vriendelijk. Duitsers vind ik aardige mensen maar je moet niet op hun plekje komen.
Op camping Furlbach hebben ze gelukkig een slaapton waarin ik kan overnachten, best leuk eigenlijk. En fijn ook want de volgende dag niet alleen regen maar ook gigantische storm. Pas ’s avonds klaart het weer op en verschijnt er blauw aan de hemel.
Het weer kan ook zomaar ineens en razendsnel omslaan. Begin ik de dag met droog weer ben ik allang blij. Komt zelfs de zon door, hoera! En zie ik ineens een donderbui achter me hangen die razendsnel dichterbij komt. Geen tijd om te schuilen of zelfs mijn regenjas aan te trekken en voor ik het weet heb ik een nat pak. Bij de volgende naderende bui weet ik wel beter en gaat het regenpak op tijd aan. Komt de zon tevoorschijn en het blauw, zweet ik me een ongeluk en moet het pak wel uit. En pats, ineens is daar weer een plensbui en heb ik wéér een nat pak. Afdalen, supermarkt, regenpak uit, laatste kilometers naar het guesthouse in de zon en pats, wéér een plensbui zodat ik druipend bij het guesthouse in Bad Meinberg aankom.
Maar het welkom kon niet vriendelijker. In Gästehaus Kehne weten ze wat een fietser nodig heeft. In mum van tijd staan alle tassen op de kamer, de fiets in de garage en de verwarming aan, het is immers koud. De verwarming aan in juli, het moet niet gekker worden. En anders wel om je kleren te drogen zegt ze. Op de gang een waterkoker, bekers, koffie en thee. De volgende morgen persoonlijke bediening bij een vurrukkulluk ontbijt met zelfgebakken brood, koekjes en zelfgemaakte mueslikoek. En niet vergeten broodjes klaarmaken voor onderweg hoor! Bij vertrek stopt ze me een zak mueslikoek-brokken toe waar ik de komende dagen nog op kan teren.
Naar Höxter heb ik eindelijk weer eens een droge dag, nou ja tijdens het fietsen dan. Ik ben een stukje van de R1 afgedwaald en heb een mooie route gemaakt terug. Geen bossen vandaag maar verre uitzichten over golvende graanvelden, door kleine stille dorpjes met oude kerken, smalle landweggetjes, een picknick in de zon en steile klimmetjes over een boerenweggetje. De eerste kom ik zelfs zonder te lopen op maar de tweede ligt vol rollende stenen en keitjes, er valt niet te fietsen. En net als ik denk hier moet ik oppassen anders glijden mijn voeten weg, ga ik op mijn snoet! De schade valt gelukkig mee, ik lig niet helemaal onder mijn fiets maar mijn knie is wel een beetje stuk. Niemand die het zag dus mijn eer is niet geschaad. Maar vandaag kan mijn humeur echt niet stuk en na nog wat op en neer zoef ik Höxter aan de Weser in en heb ik een grote hut op de camping. Het lukt me dan nog net om boodschappen te doen in het droge voor de regen weer losbarst. Tussen de buien door kan ik dan ook nog mijn potje koken.
Höxter is een kruispunt van fietsroutes van west – oost en noord – zuid (en vv). Vorig jaar was ik hier ook toen ik langs de Weser fietste. Ik had toen de pech om een groep luidruchtige en arrogante Fransen te treffen. Deze keer tref ik een aardig gezin maar pa is de luidruchtigste snurker die ik ooit heb gehoord. Het geluid komt een beetje in de buurt van een grote stal lawaaiige varkens en een stal vol stevig hinnikende paarden samen. Dat zo iemand überhaupt nog durft te gaan kamperen want kennelijk is het elke nacht raak. Net die nacht slaap ik weer in mijn tentje, gggrrrrr…..
Het opzetten van mijn tent was geen succes voor mijn rug en geen oog dicht gedaan door het gesnurk ondanks de oordoppen, de volgende nacht slaap ik weer in de hut. Overdag bezoek ik het stadje en Schloss Corvey dat ooit een klooster was. Vooral de schilderingen op het plafond en de enorme bibliotheek vind ik er indrukwekkend. Tienduizenden boeken staan daar! Binnen is het droog, buiten stromende regen, het zal niet. Ik begin het een beetje zat te worden. Het gezin is gelukkig vertrokken en Max is aangekomen. Hij fietst voor het eerst een langere rit, van Berlijn naar Münster en wil wel vaker langere fietstochten maken, nu zijn vriendin nog overhalen. Overigens is de Höxter camping een aanrader. Je kan direct langs de Weser je tent opzetten of naast de overdekte ruimte die heel fijn is bij slecht weer. En de beheerder is een vriendelijke en behulpzame man.
Vanaf de Weser gaat het via Holzminden weer langzaam omhoog, geholpen door de sterke westenwind gaat me dat goed af :). Maar de weg loopt nooit alleen maar recht, met zijwind word ik bijna van mijn fiets geblazen. Gelukkig rij ik op stille landweggetjes, geen gevaar voor mijn slingerend fietsgedrag. Als de wind echt stormachtige vormen aanneemt ben ik gewaarschuwd maar de hoosbui is sneller dan ik. Als die is gepasseerd kijk ik nog eens op de weer-app en zie dat er om 1pm een serieuze plensbui gaat vallen. In het oude centrum van Stadtoldendorf ga ik op een bankje onder een grote boom zitten en wacht op de bui. Mooie plek ook om mijn lunchboterhammen te eten. Om 2pm is er nog geen druppel gevallen, nou dan ga ik maar weer. Net op weg en de lucht ziet plots bijna zwart. Via de supermarkt fiets ik razendsnel naar de dichtstbijzijnde camping, ik wist dat die daar was. En net als de tent staat barst de bui weer los voor de rest van de dag. Nou ja, tot 9pm. Mammutcamping wordt door een Nederlands stel gerund en is een offroadpark voor offroad jeeps. Het is vrijdag dus er komen veel weekendgasten. Een heel andere wereld gaat er voor me open. Gelukkig zijn er goede regels die ook nageleefd worden, het is rustig op het kampeerterrein zelf. Grappig is het wel. Nette mensen, misschien wel kantoormensen in een net pak stel ik me zo voor, ze trekken een stoere broek aan, stappen in een oude vuile jeep en ze gaan helemaal los in de modder. Ze komen van heinde en ver, de een komt regelmatig, de ander probeert het eerst voorzichtig. Ook voor hen gaat een andere wereld open want een wereldfietser in hun achtertuin hebben ze ook nog niet meegemaakt. En de grootste plus, het is geen ‘dauercamping’, ligt niet aan de snelweg maar aan een bos en sportief publiek. Mijn rug is inmiddels ook weer toe aan een tent, die laatste nacht in de hut deed wonderen.
De volgende dag belooft eindelijk een mooie dag te worden. In de vroege ochtend is het hele veld gehuld in dikke mist en met de eerste zon staat het veld flink te dampen, mooooooiii! De tent is dan ook heel zeiknat!
En een mooie dag is het. En een makkelijke rit met veel afdalen. Via de stadjes Einbeck en Bad Gandersheim waar ik ruim aan de wandel ga. Zoals ik eerder schreef, Duitsland heeft veel striktere regels m.b.t. Covid-19 dan NL. Ik ga het kerkje op de markt binnen, met mondkapje, maak een foto en sta meteen weer buiten. Daar word ik gestopt door de beheerder. Ben ik binnen geweest? Ga ik nog eens naar binnen? Ja, nee. Nou evengoed moet ik mijn naam en telefoonnummer achterlaten! Dat gebeurt hier echt vaker, zelfs op het terras van een tearoom. Ik vind dat niet zo fijn.
In de buurt van Bad Gandersheim vind ik een rustige camping, ik heb het kamperen echt gemist. Op het veldje alleen maar fietsers.
